تهران بيمار با دكتران بيمارتر

يك ماه پيش ، هنگامي كه من گزارش زباله پرديسون را دادم ، آنها گفتند اين يك استثنا است. اولين تصوير در زمين دانشگاه تهران است و فضاي سبز در اختيار شهرداري است. اين تصوير حرفهاي زيادي در قلب او مي زند. اين كيسه هاي پلاستيكي در واقع يونجه اي است كه با قيمت بالا مورد ضرب و شتم قرار گرفته ، در پلاستيك ريخته مي شود و سپس با ماشين حمل مي شود و پيمانكاران آنها را در مكان هايي ، حتي در قلب تهران ، ترك مي كنند كه از ديد عموم پنهان مانده است. انجام مي دهند.

واقعيت اين است كه افرادي كه در اتومبيل مي نشينند هرگز اين صحنه هاي پنهان در شهر را نخواهند ديد. اين بزرگراه ها ساخته شده اند بنابراين شما نمي توانيد پياده روي كنيد تا ببينيد در شهر چه مي گذرد. من فقط مديريت شهر را مقصر نمي دانم.
بسياري از پروژه هاي شهري و عمراني طبق پيشنهاد يا توصيه علماي مانند من انجام مي شود. متأسفانه ، وقتي بيماري مكانيسم و ​​بتن ريزي به ايران وارد شد ، در نيم قرن اخير ، هيچ واكسني براي آن ساخته نشد و نيازي به ساخت آن نبود. افرادي در برابر خواسته معماران بتني ، مهندسان خودرو ، پيمانكاران انتفاعي و مديران روبان بدون محافظت باقي مانده بودند و با تمام تلخي همه آنها آلوده و از اين بيماري رنج مي بردند.

نتيجه اين غفلت از جامعه علمي همان چيزي است كه در تصاوير بعدي اين پست و در آسمان بالاي سر خود مي بينيم. درد اين است كه دانشمندان و مربيان مجهز به علم بودند تا بتوانند درد جامعه را برطرف كنند. او دكتر شد تا براي معالجه درد جامعه به پزشك مراجعه نكند. اما وقتي خود ما ناقل بيماري مي شويم ، اين نمونه اي از “آنچه پوسيده است نمك است ، اندوهي است در روزي كه نمك پوسيده است”.

* استاد گياه شناسي ، دانشگاه تهران
* منتشر شده در كانال شخصي