سازمان ملل متحد در انزوا

سازمان ملل متحد ، نقش خود را در ايجاد و رهبري صلح بين المللي به رسميت مي شناسد. دفاع از سيستم بين المللي كه از وستفالن سرچشمه گرفته و سرانجام حمايت از حقوق ملي و بين المللي در پايان جنگ جهاني دوم آغاز شد ، كه اكنون كمتر از جنگ سرد و رژيم دوقطبي سرمايه داري و كمونيسم در سيستم جهاني است.

ناديده گرفته نشود ، در هفته هاي اخير در افغانستان ما شاهد فروپاشي قانون و تشكيل يك دولت بي شكل بوده ايم و اين امر براي مردم اين كشور از نظر تاريخي بسيار دور است. اين امر از طريق مشاركت قوي اي حاصل شده است كه تا حدي متعهد به عضويت در سازمان ملل متحد و ، ابتدا ، در مورد اعضاي شوراي امنيت است. از سوي ديگر ، آنها طوري رفتار مي كنند كه گويي سازمان ملل متحد به نوعي بايد اراده خود را در چنين مواردي توجيه و پذيرفته باشد.

در واقع ، سازمان ملل متحد چه نقش منحصر به فردي در افغانستان ايفا كرده است؟ نقش نماينده ويژه دبيركل در مقايسه با “زلمي خليلزاد” ، نماينده برجسته دولت آمريكا در افغانستان چيست؟ به عبارت ديگر ، آيا دبيركل دائمي نقش اساسي در انتخابات افغانستان داشت؟
در نبرد قره باغ و وضعيت كنوني كه مانند آتش زير خاكستر است ، سازمان ملل متحد علاوه بر اطاعت از اراده قدرت بزرگ داده شده ، راه مشروع و مشروع براي حفظ صلح و نظم در قفقاز ؟؟ آيا پاسخ مشروع سازمان ملل متحد به پيمان موسوم به “ابراهيم” نقض مكرر حقوق فلسطيني ها و همچنين جنگ خونين و نابرابر اسرائيل در غزه است؟ مگر اينكه سازمان بين المللي به هدف و نتيجه اراده واشنگتن و نيروي نظامي در تل آويو متعهد باشد و از دو استاندارد پيروي كند؟

وظايف سازمان ملل متحد در عراق ، سوريه ، يمن ، ليبي و مشكلات فزاينده در امتداد آبهاي تركيه ، يونان و قبرس چيست؟ و چرا همه آنچه ما در مورد آنچه در اين كشورها مي گذرد مي خوانيم و مي شنويم ، موضوع هماهنگي و اراده ابرقدرت ها است و در حال حاضر ، سازمان ملل متحد حق سوم و عادلانه اي دارد كه مي تواند اين امر را توجيه كند.

طالبان دفتر مجمع عمومي سازمان ملل را تصرف كرده و بدون توجه به عصر مجمع عمومي سازمان ملل متحد از آن استفاده كرده اند ، كه به گفته آنها توجه ساير كشورها را نيز خواسته است. اطمينان طالبان به اين كار انجام ندادن يا نكردن آنچه جامعه بين المللي از آن رنج مي برد ، است. طالبان به خوبي مي دانند كه اعضاي كليدي شوراي امنيت متعهد به حكومت بر طالبان در افغانستان هستند. آنچه در اينجا مهم نيست خواست مردم افغانستان است.

امسال ، مجمع عمومي سازمان ملل متحد ، در مكاني بسيار ويژه ، محل اعتراض ، تمجيد و تفسير مقامات دولتي است ، ضمن ابراز نگراني از تحولات خاورميانه ، قفقاز ، افغانستان ، مديترانه شرقي ، آمريكاي لاتين ، كوئيد 19 در ايران مركزي تغييرات آب و هوايي و غيره رخ خواهد داد. سازمان ملل متحد قصد يا توانايي مشاركت در اقدامات ابرقدرتها را ندارد ، كه به نوبه خود به ملتها فشار وارد مي كند ، بنابراين ، در كشورهاي كوچك.
76 مين مجمع عمومي سازمان ملل متحد هيچ گونه تحول مثبتي در جهان نخواهد داشت. زيرا سازمان بين المللي براي ابرقدرت ها كار كرده است.