نقدي بر طرح ايجاد وزراي منطقه اي در كشور

ظاهراً اين سياست براي بررسي به كميسيون امور داخلي و شوراها و پارلمان ارجاع شد. بر اساس ماده 1 اين برنامه ، دولت بايد سه ماه طول بكشد تا اين قانون را براي تمركز بر رشد اقتصادي ، ايجاد انرژي ، توانمندسازي نيروي كار ، تقويت رقابت اقتصادي ، حل پتانسيل هاي منطقه اي و منطقه اي و استفاده از پتانسيل اجرا كند.

در اين روند ، وزير هر منطقه توسط رئيس جمهور در پارلمان اسلامي براي راي گيري انتخاب مي شود. وزراي كابينه همچنين مسئول تصميم گيري براي رئيس جمهور و كابينه هستند.

در ابتدا به نظر مي رسد كه فقدان تخصص لازم و ناپختگي مهم است ، اما چنين طرح هايي داراي سابقه اي قبل و بعد از موفقيت هستند ، كه سرانجام در سال 1393 آغاز شد ، زماني كه وزير امور خارجه از پيش تعيين شده روحاني پيش بيني شد كه در سال 1393 ، سرزمين هاي ايران تعيين شد. براساس مطالب جديد جمهوري اسلامي ايران به عنوان پنج دسته بسته به تقريب ، موقعيت و شباهت ها. هر منطقه داراي دبير دائمي ، شهرهاي تهران ، اصفهان ، تبريز ، كرمانشاه و مشهد و دبيرخانه مناطق 1 تا 5 است. اين گروه گروه داخلي وزارت كشور بود و يكي از اهداف اصلي جلسه اين بود كه دولت به جاي حوزه هاي انتخابيه حوزه هاي انتخابيه را توسعه دهد. مناطق ولسوالي هر دو ماه يكبار ولسوالي ها را به جلسه اي براي حل مشكلات و مشكلات منطقه و بحث و گفتگو درباره توسعه پايدار در منطقه تغيير مي دهند.

به نظر مي رسد چنين برنامه هايي نياز به تجديد نظر در قوانين بيشتر و ايجاد سياست ها و واگذاري قدرت به دولت هاي منطقه اي و ساير كشورها در اين كشور دارند ، در غير اين صورت نخست وزير نقش اصلي را نخواهد داشت. استقرار نظام فدرال از زمان انقلاب مشروطه در ايران تا زمان تصويب نهضت مشروطه در قانون اساسي اول آغاز شد ، ايران داراي چهار و 23 استان از جمله آذربايجان ، خراسان و سيستان ، فارس و كرمان و بلوچستان بود. با اين حال ، تحركات محلي و ترس از فروپاشي احتمالي ايران به دليل استقرار قدرت در دولت مركزي بود كه تا دهه ها پس از انتقال ايران در سال 1978 ادامه داشت.

سي سال پس از تصويب اولين تقسيم مشروطه ، در سال 1316 قانون اساسي دوم اين ايالت را به جاي “ايالت” به “ايالت” تبديل كرد ، با شش استان شامل استان شمال غربي ، استان شمالي ، استان غربي ، استان جنوبي ، در شمال شرقي. و استان مكران تشكيل شد. البته تعداد سرزمين ها دو ماه بعد به 10 سرزمين رسيد و روند اصلاح سرزمين ها و مرزهاي آن تا سال 1983 كه سومين قانون توزيع مجدد زمين تصويب شد ، ادامه يافت.

نكته ديگر اين است كه يكي از راههاي ايجاد مناطق استفاده از قدرتهاي محلي و منطقه اي و بررسي قوانين دولت محلي و انتقال قدرت دولت به شوراهاي منطقه اي است كه اكنون به دولتهاي قانونگذاري و غير سنتي تبديل شده اند.

* سابقا نماينده مجلس و فعال سياسي بود

23215