در سوگ ميراث دار ماندگار

مرحوم استاد اسفيايي آثار زيادي درباره تفسير حاج سبزواري درباره شعر نوشته است و آثار لغوي مجمع البين بر افشاگري هاي شيخ طوسي و … محمد حسن هيكل از آثار علمي اين استاد فقيد است.

وي سالها مديريت بخش نسخ خطي كتابخانه آيت الله مرعشي (ره) را بر عهده داشت. در اين راستا ، از فرصت استفاده كرده و دانش خود را صادقانه بيان كرد. او از آداب و رسوم اطلاعات ارزان قيمت داشت و سعي كرد گروهي از آنها را تربيت كند. جوان كاتالوگ كه يكي از ديگر برنامه هاي علمي ثابت آن است.
نكته مهمي كه بايد به آن توجه كرد و يكي از به ياد ماندني ترين فعاليت هاي وي اين بود كه يك سوم نسخه هاي خطي برجسته كتابخانه آيت الله مرعشي (ره) با تلاش ، كوشش و راهنمايي استاد حكمت خريداري و به اين گنجينه بي نظير منتقل شد. به
علاوه بر اين ، كتابخانه مجلس شوراي اسلامي ، كتابخانه آستان قدس رضوي ، كتابخانه موزه كاخ گلستان ، اكثر نسخه هاي خطي و كتابخانه هاي كتابخانه هاي استانهاي مختلف كشور ، از ديگر تلاشها و فعاليتهاي اين وارث اسلامي بود.
همچنين در استانهاي مسلمان هند ، چين ، ازبكستان و بحرين ، كتابهاي ميراث تاريخي ، فقه ، آموزه و علم به كمك اين شخصيت علمي شناسايي و اسناد اصالت آن تأييد شد.
استاد سيد محمد اسفيايي عمر خود را در خدمت حفظ ، تأسيس و ارائه آثار گذشته گذراند.

ياد ياران متفكر – درست: آقايان. بابك افشار ، امير حسين شرافت ، سيد علي طباطبايي يزدي ، اسلام پناه ، شفيع كدكني ، دهباشي ، سيد محمود مرعشي نجفي ، عسگر مهدوي ، ايرج افشار ، شهيدزاده ، ايرج پارسي نژاد ، دكتر آسيد ، دوشنبه ، 6 مرداد)

استاد در تبريز در خانواده اي پيشرو و معنوي متولد شد.
وي فرزند آيت الله سيد اسماعيل اسفيعي شندآبادي شهرستان شبستر ، از شخصيت هاي علمي حوزه و از سوي ديگر در عرفان عملي بود و در مراحل زندگي و سلوك ، برخي از ايالت هاي وي در ميان بزرگان وي مشهور بود. زمان.
او به حق يكي از صالحين بود. گفته مي شود وقتي خبر درگذشت وي به آيت الله العظمي اراكي اعلام شد ، وي گفت:
“اسفعيايي آسفيايي بود” مرحوم اسفيايي نازك اندام بود و يكي از “بكائون” هاي عصر خود بود. وقتي روي تريبون رفت در ابتداي صحبت خود آيه اي را ذكر كرد و گريه كرد و همه را به گريه انداخت. مخصوصاً آياتي كه مذموم بود! او با همان لحن سركشانه با صداي بلند تلاوت كرد و همه را برگرداند.
وقتي براي اقامه نماز به مسجد مي آمد ، كمي قبل از شروع نماز در نوافيل توقف مي كرد و مسجد را با گريه و زاري آنها پر مي كرد.
مرحوم استاد سيد محمد اسفيايي ، هنگام صحبت در مورد پدرش ، اشاره كرد:
“پدر آسماني من هميشه مورد توجه و مراقبت قرار مي گرفت و در عين حال ادعايي نداشت ، اما رفتار او به گونه اي بود كه هيچ كس به دنياي او توجه نمي كرد. اين اهل بيت (ع) بود. با دعاهاي بزرگ بسياري از آنها ياد مي شود و گاهي اوقات قسمت هاي مختلف را در كانوت و پرانام صحبت مي كند.
به ياد دارم روزي در خانه اي خلوت ، از او درباره دعاي كميل پرسيدم و پرسيدم ، آيا كسي مي تواند دعاي كميل را بخواند؟
او پاسخ داد: اگر خدا به كسي موفقيت دهد ، اين يك امر جدي است ، اما شما آن را نمي بينيد ، مي گويد:

مرحوم آيت الله اسفايي شندآبادي

اينجا بود كه او ناراحت شد و من را نيز ناراحت كرد ، و اكنون من نمي توانم س myالات خود را ادامه دهم. خود استاد فقيد آسفايي مي گويد:
پدرم به وضعيت و نادر بودن آثار علماي گذشته توجه ويژه اي داشت و سه نفر از “سيد بن طواس ، شهيد ثاني” و آيت الله “ميرزا جواد آقا ملكي تبريزي” نام بردند. در آغاز روزهاي گرم تابستان در كوم ، روزه توصيه شده را رعايت كرد ، اندكي پس از افطار ، به مقبره مرحوم ملكي مي آمد و به او سيلي مي زد.
اين روحيه و شرايط روحي پدر بود كه چنين شخصيتي را از استاد ايجاد كرد و او راهي را در پيش گرفت كه بدون شك روح و روان پدر را خوشحال مي كند ، اما ميراث نسخه هاي خطي بزرگ را نيز زنده مي كند. كه در همه مناطق پر است و حتي شيعيان خوشحال هستند.
من ترديدي ندارم كه دعاهاي پدر و ويژگي هاي او از يك سو و گام استاد در حفظ آثار وارثان از سوي ديگر ، همه موفقيت هاي ارزشمندي داشتند كه او را به فردي برجسته با عمر طولاني ، شخصيت و اعمال ماندگار تبديل كرد.

من بارها در محافل تهران و كام با اين مرد متواضع ملاقات كرده ام و موفقيت خدمت در درمان او را به ياد مي آورم ، زماني كه هفته اي دو بار براي درمان و خدمت در مدت 2 تا 5 سال به كام مراجعه مي كردم و تواضع او را به نوعي به ياد مي آورم. كه مرا تحت تأثير قرار داد
او شخصيتي والا و متواضع داشت و هميشه زبان خود را در دهان نگه مي داشت.
پنهان كاري او يكي از نكات برجسته او بود! و تا زماني كه س askالي نكنيد ، حتي يك كلمه از استاد نشنيده ايد. او هرگز از كمك علمي و مالي به ديگران و نيازمندان كوتاهي نكرد و هرگز نزد طلبكاران خود نرفت و در مورد آن صحبت نكرد.
او داراي اخلاق عالي در جامعه و محيط كار خود بود كه هيچ رنجش و ناراحتي انساني را ايجاد نمي كرد. او هميشه سعي مي كرد خود را بزرگتر و در واقع قوم و ادبيات خود بداند و او را به چهره اي برجسته در جامعه تبديل كند.
در يك جمله مي توان گفت كه در رفتار و كردار خود در زندگي ، سعي مي كرد از جد بزرگوار خود ، امامان معصوم پيروي كند و از دستورات او اطاعت كند.
سرانجام ، روز دوشنبه ، 7 سپتامبر ، پس از پشت سر گذاشتن نزديك به هفت دهه زندگي درخشان و علمي و ارائه خدمات گسترده ، از روح و جسم آرام رنج برد ، از غم و اندوه جهان رهايي يافت و بت خود را پر كرد. روحش شاد و يادش گرامي باد.