سازمان شانگهاي و فرصت‌هايي كه ايران به دست مي‌آورد

خبرگزاري آنلاين اخبار ايران من بين الملل – مهدي پورصفا: علي شمخاني ، دبير شوراي عالي امنيت ملي جمهوري اسلامي ايران ، با اشاره به عضويت ايران در سازمان همكاري شانگهاي ، نقطه عطفي مهم در اوايل رژيم سيزدهم است.

اين در شرايطي است كه تغييرات زيادي در سياست خارجي و امنيت ايران رخ داده است. از رژيم طالبان در افغانستان گرفته تا مذاكرات بين ايران و كشورهاي BRICS براي برقراري مجدد توافق هسته اي ، كه مي تواند تأثير بسزايي در اين زمينه داشته باشد.

همه اعضاي ايران در سازمان همكاري شانگهاي ، به عنوان اولين سازمان اسلامي جهان پس از اسلام ، فرصتهاي جديدي را به تهران ارائه مي دهند ، به ويژه در موضوعات امنيتي و همكاري هاي بين المللي ، كه تا به حال چنين چيزي ديده نشده بود.

* از امنيت مرزها تا مكان كامل

سازمان همكاري شانگهاي (سازمان همكاري شانگهاي) يك سازمان همكاري هاي سياسي و امنيتي منطقه اي بوده است كه به دهه 1990 برمي گردد.

پس از فروپاشي اتحاد جماهير شوروي در سال 1991 ، كشورهاي جديدي كه از مرزهاي باقي مانده در اتحاد جماهير شوروي ، آسياي مركزي و مناطق آن تشكيل شده بودند با تهديدهاي جدي مانند تروريسم ، قاچاق مواد مخدر و درگيري مواجه شدند. درگيري ها

اگرچه چين و روسيه در تاريخ طولاني خود درگيري هاي زيادي را تجربه كردند ، اما بيشتر آنها حتي زودتر از اتحاد جماهير شوروي آمده بودند. در نتيجه ، براساس روسيه و چين ، گروهي به نام “شانگهاي 5” در آوريل 1996 توسط اعضاي چين ، روسيه ، قزاقستان ، تاجيكستان و قرقيزستان تشكيل شد. اولين هدف اين گروه تقسيم و بهبود مرز بين روسيه و قزاقستان بود. به تدريج ، ساير اقدامات اعتماد متقابل براي حل برخي از اختلافات اتخاذ شد. با ظهور اين ماشين ها ، حدود 300 كيلومتر مرز بين دو كشور ايجاد و توسعه يافت. با موفقيت كمپين در سال 1998 ، اهداف گروه گسترش يافت و مواردي مانند مبارزه با قاچاق مواد مخدر ، تروريسم و ​​امنيت يك به يك را در بر گرفت.

بعداً ، در سال 2001 ، بر اساس نظر رئيس جمهور چين ، نام “شانگهاي 5” به سازمان همكاري شانگهاي تغيير يافت و ازبكستان به ليست اضافه شد.

* وزن مشابه ايالات متحده در آسياي ميانه

از سال 2001 ، سازمان همكاري شانگهاي (SCO) تغييرات زيادي را متحمل شده است ، به ويژه در مورد عمليات خود. به عنوان مثال ، در سال 2003 ، شورا رشد و گسترش تجارت بين اعضاي خود را به عنوان يك هدف تصويب كرد و آن را به يكي از وظايف خود تبديل كرد. در سال 2004 ، توافق منطقه اي مبادله برق در مركز اين كميسيون قرار داشت و در سال 2005 منشي تمام وقت آن در پكن منصوب شد.

همچنين در سال 2006 ، شوراي هماهنگي تجارت در مسكو تأسيس شد. علاوه بر اين ، سازمان همكاري شانگهاي براي افزايش ظرفيت خود براي ناظران انتخابات و كمك به بلايا تلاش كرده است.

SCO همچنين اعضاي جديدي را به ليست كشورها اضافه كرده است. به عنوان مثال ، پاكستان و هند در سال 2017 به عضويت كامل درآمدند و ايران از سال 2005 نظاره گر آن بوده است.

سازمان همكاري شانگهاي يكي از معدود نهادهاي داراي امنيت و ارتش است كه “حوزه توسعه آنگلوساكسون” نمي تواند آن را پيدا كند. درخواست عضويت در ايالات متحده در سال 2005 نيز توسط كشورهاي عضو رد شد.

تأكيد بر حفظ و ثبات مرزها و همچنين كشورهاي مستقل ، عامل ديگري است كه با سياست آمريكا در زمين خواري و همچنين ايجاد هرج و مرج سازنده در تضاد است. سازمان همكاري شانگهاي احتمالاً يكي از معدود سازمان هاي بين المللي است كه مي تواند شرايط سياست آمريكا را رد كند. به عنوان مثال ، درخواست ايالات متحده براي ترك ارتش در استان فرغانه افغانستان در سال 2005.

قرقيزستان همچنين خواستار خروج آمريكايي ها از فرودگاه K2 به دنبال تاسيس سازمان همكاري شانگهاي شد. به طور واضح ، شوراي شانگهاي بارها اعلام كرده است كه قصد مخالفت با منافع هيچ كشوري در جهان را ندارد ، بلكه صرفاً از ايجاد يك توافقنامه امنيتي به منظور حفظ امنيت حمايت مي كند. به نوعي عليه ايالات متحده.

تحولات زيادي تغييرات قابل توجهي در روابط بين الملل ايجاد كرده است ، اما واقعيت اين است كه سيستم خارجي مشابه دهه 90 و از 2010 تا 2016 نيست. نمونه اي از اين تغيير در سند امنيت ملي ايالات متحده 2017 مشاهده مي شود ، كه براي اولين بار چين را تهديدي بزرگ براي اين كشور خواند.

چنين تغييري بر ديدگاه بنيانگذاران اتحاد شانگهاي نيز تأثير مي گذارد. به ويژه اينكه اعضاي كميسيون يك سوم زمين را در اختيار دارند و حدود 42 درصد از جمعيت جهان در كشورهاي عضو زندگي مي كنند.

از نظر مالي ، اعضاي شركت شانگهاي حدود 25 ارز بين المللي دارند و به مرور زمان ممكن است دو كشور برتر جهان به عضويت اين شركت درآيند. از نظر قدرت هسته اي ، چهار قدرت جهاني عبارتند از روسيه ، چين ، هند و پاكستان. چين و روسيه ، دو نفر از پنج عضو دائم شوراي امنيت ، ستون هاي كليدي اين پيمان هستند ، كه براي هر ناظري كافي است كه بفهمد چرا سازمان همكاري شانگهاي از آژانس امنيت منطقه مهمتر است.

* ايران از عضويت ناظر تا عضو دائم

ايران از سال 2005 تمام اعضاي اتحاديه شانگهاي را مطالبه كرده است. در طول سالها ، عوامل متعددي منجر به گسترش اين روند به ايران شده است. امنيت ساير كشورهايي كه نگران عضويت ايران در اين پيمان هستند و همچنين تحريم هاي شوراي امنيت سازمان ملل متحد ، مانع بزرگي براي كل عضويت ايران بوده است.

به عنوان مثال ، ولاديمير پوتين ، نخست وزير وقت روسيه ، هرگونه محدوديتي در مورد ممنوعيت عضويت شوراي امنيت سازمان ملل متحد اعلام كرد ، اين پيامي بود كه در ايران دريافت نشد.

با گذشت سالها ، اين موانع برطرف شده است. به عنوان مثال ، بحث هاي منجر به شوراي امنيت سازمان ملل متحد و ايجاد قطعنامه 2231 شوراي امنيت سازمان ملل ، موضوع تحريم هاي شوراي امنيت حل شد. حضور ايران به عنوان يكي از متحدانش در مبارزه با تروريسم در سال هاي اخير باعث شده است كه ايران متوجه شود كه متحد نزديك در مبارزه با تروريسم است.

يكي از عناصر كليدي عضويت ايراني در ميثاق شانگهاي ، گشودن رويكرد جديدي براي همكاري و امنيت از طريق اتحاد است. ايران پيش از اين براي عضويت در شوراي همكاري خليج فارس درخواست داده بود كه به دليل مخالفت كشورهاي عربي به تصويب نرسيد. علاوه بر اين ، ايران داراي طيف گسترده اي از قابليت ها است كه مي تواند با همكاري سازمان همكاري شانگهاي مورد بهره برداري قرار گيرد. ايران از شمال به جنوب و از غرب به شرق هم مرز است.

در طول سالها ، بسياري از كشورها سعي كرده اند جايگزين ايران در غرب آسيا شوند ، اما ايران مهمترين راه براي ورود اين منطقه به آسيا است. اين بر توان قابل توجه ايران براي قدرت مي افزايد. براساس آمارهاي موجود ، ايران داراي بزرگترين ذخاير نفت و گاز در جهان است كه به چين و هند به عنوان دو عضو اصلي اتحاد شانگهاي نياز دارند.

ايران همچنين با چين و هند اتحاد دارد. اين روابط خوب مي تواند به عنوان بخشي از تمركز استراتژيك بر شرق ايران با سازمان همكاري شانگهاي مرتبط باشد.

البته براي برخي طبيعي است كه از اعضاي ايراني اين پيمان انتظار داشته باشند كه مشكلات اقتصادي را براي كشور ما به ارمغان بياورند ، اما واقعيت اين است كه اين رويكرد تنها يك آغاز است. براي افزايش استفاده ايران از اين فرصت مهم ، به ويژه افزايش همكاري هاي اقتصادي با كشورهاي عضو ، نياز به يك رويكرد بلندمدت است كه بايد توسط بسياري از مشاغل كشور دنبال شود.

وجود تفاهم نامه 25 ساله بين ايران و چين ، همانطور كه گفته شد ، بايد از اين توافق حمايت كند. علاوه بر اين ، نبايد فراموش كنيم كه ايران سال ها دشمن اصلي تروريسم تكفيري بوده است. حمايت ايران از دولت هاي عراق و سوريه نشان داد كه تهران تنها نيرويي است كه در تلاش براي مقابله با اين تهديد است ، در حالي كه ساير كشورها مي خواهند از گروه هاي تروريستي در جبهه هاي مختلف استفاده كنند. بايد ديد چگونه ايران و متحدانش در آينده راههايي براي همكاري م effectivelyثرتر با يكديگر پيدا خواهند كرد.

انتهاي پيام /