قداره «هليا»، شورشي است در برابر قتل «رومينا»

عليرضا خاني ، روزنامه نگار ، در يادداشتي با عنوان “Event Topsy an F in Event” كه در روزهاي اخير شاهد آن بوده ايم ، به سربريدن زن جواني به نام هليا مي پردازد:

“در مقطعي ، پير بورديو ، جامعه شناس مشهور فرانسوي گفت كه بايد از كار علمي عصباني بود و براي كنترل خشم بايد كار علمي انجام شود.
جلوي يكي از بزرگترين كتابخانه هاي كلانشهر – جولان هليا ، دختر كاداراش اصفهاني – كه بايد مكاني فرهنگي و مقدس باشد – خشم را برمي انگيزد كه ما بايد براي شناسايي ريشه هاي اساسي و اساسي چنين اقداماتي تلاش كنيم.
در تجزيه و تحليل و اينكه چرا چنين رفتاري از نوجوانان متولد دهه 1980 نشأت گرفته است ، در اين دو يا سه روز ، سخنراني هايي انجام شد كه به طور كلي ساده و سطحي بودند. همانطور كه شخصي گفت ، اين رفتار اهميتي ندارد زيرا در مورد جذب “فالوور” در اينستاگرام است!
در يك نگاه ، زن به پرخاشگري نوجوان و تمايل به مقاومت در برابر خشونت نسبت داده مي شود ، كه اين يك رفتار رو به رشد ، ضعف ارزش هاي اخلاقي در خانواده ، فاصله بين والدين و نوجوانان و فاصله توليد دستمزد ، رها شدن و خود است. . او بي ميلي نوجوانان ، ميل به اثبات خود و خودنمايي را توصيف كرد. اما اين عوامل به طور مساوي بين جنسيت دختران و پسران وجود دارد و براي درك ريشه هاي خشونت هاي اعمال شده توسط دختران نوجوان ، بايد عامل يا عواملي خاص براي آن يافت.
آنچه در وضعيت سخت هليا مشهود است رفتارهايي است كه وي براي جلب همدردي با مردان و “به دست آوردن حقوق مردانه” انجام مي دهد. او از خشونت لفظي و جسمي گرفته تا كلمات و توهين و در نهايت شلاق زدن به او و يافتن حريف استفاده مي كند. اين اقدامات ، به طور خلاصه ، نوعي واكنش به محيط مردانه و مردسالارانه كنوني و نوعي عصيان عليه سلطه مرد در سيستم اجتماعي است. سلطه مردانه كه به دلايل و دلايل رنگارنگ حقارت زنانه را تحميل مي كند و نوجوانان امروزي كه براي بسياري از روشنفكران ما شناخته شده نيستند ، دائماً با آن مقابله مي كنند.
از اين نظر ، سرنوشت هليا يك واكنش و عصيان در برابر قتل رومينا است. كنيزكي كه گوي رومينا 13 ساله را بر اساس سلطه مردان در نيمه شب پاره كرد اكنون از كلاه ايمني نوجوان بيرون كشيده شده است تا با تقليد از مردان مصونيت مردانه اي را در برابر جامعه پدرسالاري ايجاد كند.
افراد كاملاً دختر و پسر به دنيا نمي آيند (از نظر جنسيتي رفتار ندارند) اما رفتارهاي مردانه و زنانه را مي آموزند. دختران ياد مي گيرند كه مهربان ، بشردوستانه و مادرانه رفتار كنند و پسران نيز ميانه رو و خشن باشند. اگر يكي از اين دو گونه پس از بلوغ فكري به اين نتيجه برسد كه از بين رفته است ، مي تواند عليه اين ضرر قيام كند. در جامعه مردسالار يا مردسالار ، زنان حتي براي مقابله با نارضايتي ، مخالفت و شورش هاي نمادين آمادگي كامل براي اين قيام را دارند. افزايش طلاق هاي مورد تقاضاي زنان ، افزايش جرائم مربوط به زنان و افزايش جرم و جنايت ، بي نظمي ، اعتياد و جنايت در زنان از ويژگي هاي اين شورش عليه احساس حقارت است.
برخي از مردم دوست ندارند اين واقعيت ها را بيان كنند ، اما در جامعه امروز شواهد و دلايل كافي براي آن وجود دارد. اين واقعيت كه تعداد دانشجويان دختر و پسر يكسان است دليل بر برابري زن و مرد به تنهايي نيست ، اما هنگامي كه دانش آموختگان زن با مشاغل مردانه يا انحصار مردان روبرو مي شوند ، وقتي زنان خانواده از نظر جسمي و خودي باشند ، احساس نابرابري مي كنند. تخريب شده خشونت كلامي. آنها چنين مي كنند ، وقتي زنان به طور متفاوتي در جامعه آزار و اذيت مي شوند ، تسلط مردان را احساس مي كنند. وقتي زني بدون اجازه مرد اجازه خروج از كشور را نداشته باشد ، اگر رئيس فدراسيون ورزشي يا دانشجوي رياضي يا وزير باشد ، نابرابري و سلطه مرد را تجربه مي كند. تعداد مديران زن ، نمايندگان زن ، زنان وزير ، اساتيد و فرمانداران و زنان فرماندار نمادي از برتري زنان در سيستم اجتماعي و سيستم حكمراني است و البته شبكه هاي اجتماعي و فضاي مجازي نيز بر اين چرخه نابرابري تأثير مي گذارد. سرعت و شدت اين احساس به همين دليل است كه اقدامات اعتراض آميز در اين نسل با سرعت بيشتري نسبت به نسل هاي گذشته اتفاق مي افتد. اما فضاي مجازي متهم شماره يك اين پرونده نيست.
متهم شماره 1 مجموعه اقداماتي است كه باعث ايجاد و تشديد احساس نابرابري و حقارت زنان در سطح جامعه از سيستم دولت به سيستم اجتماعي مي شود. “

انتهاي پيام