ناكامي «پروين» و يك خداحافظي تلخ

اين ورزشكار ، مربي و مربي ورزشي در اخبار ايران من نوشت كه:

“كار در تئاتر هميشه يك عادت يا يك اجبار بوده است ، زيرا صنعت تئاتر (به استثناي مارك نخبه ما) هرگز نتوانسته است از هنرمندان خود سود كسب كند و تنها چيزي بود كه اين امر معنوي ، فكري و شادي فكري كه از نمايش گرفته شد. اين روحاني و ذهني به دليل همان نيمي از آسيب (به دليل بيماري كرونا و مراقبت منظم از بيمار) از صحنه حذف شد. به همين دليل ، من تصميمي نمي گيرم ، و من خودم ، به مدت بيست سال نوشتن نمايشنامه و بازي در صحنه ، مطالعه و تدريس در اين هنر ، اعتقاد دارم كه بايد دست كم در اجتماع تسليم شوم ، و به عنوان يك عادت مجبور مي شوم گذرواژه من را كنار بگذاريد
در صورت وجود اين همايش ، براي همكاراني كه مي خواهند به هر طريق ممكن اعتراضات را برگزار كنند ، و مديران و روساي جمهوري كه مي خواهند ميز كار داشته باشند و هرچه كه باشد را ضبط كنند (حتي از دست بدهند و در جاي خود باقي بمانند) باز است.
من امتناع خود را از سوار شدن در چنين شرايطي ضروري مي بينم و مشتاقانه منتظر بازي در نقش “پروين اعتصامي” هستم ، كه مي خواهم بازي آخر نقش من باشد ، در همان كلمات و كلمات بازي من نه در اين تصاوير سياه و غبارآلود كه فرسوده مي شوند و همچنين فرهنگ هاي زيبايي كه هميشه وجود دارند. موفق باشيد! “اما ما ديگر در اين مكانهاي ناشناخته نيستيم.”

حسين كياني پيش از اين گفته بود كه اگرچه مضطرب و علاقه مند به نمايش “پروين” است ، اما فقط وقتي اوضاع به خوبي پيش مي رفت آن را تنظيم كرده بود ، زيرا بيش از آنچه مي خواست خسته ، بي قرار و خسته بود. با تئاتر بجنگيد.

او يكي از تأثيرگذارترين خوانندگان و كارگرداناني است كه در نيمه دوم دهه 70 وارد نمايشگاه شد و طي سالها در نقش “نگهبانان نمي ميرند” ، “كشتن به عنوان كشتن” ، “پنهان شدن پنج درب” ، “اعتماد” on the Nation “،” همسايه ارباب “،” در حجاب “،” بيداري خانه زنان “،” چشم ها در جاده خشم “و … بسياري از بينندگان را به صحنه جذب كرد.